dijous, 24 de febrer del 2011

En serio



Bueno, si lo que llevamos invertido en la otra lo hubiéramos utilizado con ésta o con las útiles (ok y palalelo) otro gallo nos cantara… Hombre, ni punto de comparación. Estas son serias. Reflejo de sobriedad, de santidad, en nuestro caso, me atrevería a decir. Nada de musiquillas callejeras que entorpezcan las palabras, las ideas. Precisa. Concisa. Occisa… ¿Muerta?... No. Bueno, neutra e internacional como una occisa… Es la primera vez que lo oigo. Me dejas occiso, de verdad ¿No querrás decir abscisa? ¿Neutra y cosmopolita como una abscisa?... Las abscisas no son neutras ni viajeras, querido amigo, son horizontales… Como los campos de arroz valencianos, como los campos de chufa de la huerta valenciana, como los campos… ¿Por qué insistes tanto con los campos?... Porque es mucho más noble que camps ¿quién puede atreverse a ponerlo en duda?... Pues deberías habérmelo dicho antes… ¿A quién?... A mí, a Paconofrancisco, desde ahora Campos… Pues tienes toda la razón. No había caído... Y tú, Fuentedemora… Por supuesto. Oye, yo creo que en el Registro judicial no deberíamos tener ningún tipo de entrebancos… Sin porsupuesto… ¿Sin presupuesto?... No, quiero decir que no es necesario decir ni porsupuesto... ¿Entonces hay supuesto?... ¿Mi puesto o el tuyo?... Bien, dejémoslo estar como una bici de Valenbisi… Eso no tiene sentido, las bicis no se están… Ya, pero si digo dejémoslo correr, se parece mucho a la otra… Bueno, tampoco se corren. Pero por si acaso, con esa o esas, que apechuguen ellos, los sin puesto… ¿Quiénes, los pospuestos?... En verdad, no sé bien qué han propuesto de impuesto... Qué dices de incesto?... Ah, pardiez! Qué mala influencia tenemos de la opuesta! ¿Te das cuenta? Es nombrarla de supuesto y ya nos estamos liando… ¿Depuesto? ¿Quién ha sido depuesto, Paconofrancisco?... Nadie, Fuentedemora... Bueno, sí, la otra. Con un poco de suerte la dejamos en lo que tiene que ser, un habla coloquial, familiar, imprescindible para las Fallas, la opuesta… Ahora te sigo. Qué fácil resulta entenderse hablando en cristiano… ¿Qué pasa con Cristiano? ¿No me digas que no juega el domingo?... No, hablo de lo que se habla… Cuidado, que ciertas expresiones son peligrosas, es el síndrome Agustín… Pérez-Reverte?... No, ese es Arturo. Pero mira, he ahí un magnífico ejemplo de lo que estamos hablando. La obra de este magno autor, es imposible en la opuesta. Una epopeya moderna como la de Arturo, en esa lengua que dice chist al chiste, camps al yermo y font a la sequía es imposible, querido amigo… Y que lo digas. Imposible. Como la nueva filosofía de Coello… Bueno, pero este escribe en otra (samba) no? Que se llama Coelho… Ah, ya, pero se le entiende mejor en ésta, sin lugar a dudas, querido amigo…

Hoy jueves, día 24,
a las 18 horas, frente a las Cortes no te cortes. Yo llegaré tarde, como siempre, pero llegaré. Por la dignidad de las lenguas que usan los que hablan de lo que se habla y no los que huyen entre silencios impuestos.

7 comentaris:

  1. Molts ànims! És que el text et deixa força xof, eh!

    ResponElimina
  2. Ens veiem davant les Corts, doncs. Que sembla que tenim molta feina per fer...

    ResponElimina
  3. Hi seré amb el pensament, amb tota la meva ànima, Clotu! Hi seré amb tots vosaltres. Paraula.
    Ánims que podem!

    Abraçada gran.

    ResponElimina
  4. Els millors desitjos per a tots vosaltres. Per aquí dalt també ens produeix urticària el pentinat de la Rita i els posats fatxendes del Camps (o Campos) amb vestit pagat o sense. Ànims!
    Salut.

    ResponElimina
  5. Clidice, gràcies pels ànims. I potser la realitat de les seus converses siga molt pitjor. Perquè no he volgut entrar en la seua vessant beata, que és massa dolenta. Avui, no. Bé, almenys he aplegat a temps de ser amb els que no toleren el silenci imposat.

    Maria, benvinguda a aquest cau ciclista. Cap a les 7'30 h he arribat. He sentit els tocs de dolçaina i els tambors, els correfocs i el grup que poc a poc minvava. I he tornat a casa amb un regust agredolç, però amb una certa esperança. Sí que n'hi ha feina per fer.

    Anna, he tingut un pensament per a tu quan era front a les Corts. Saps que és veritat. Un petó.

    Ramon, moltes gràcies pels ànims, els necessitem, i molt. No sé si vosaltres haureu arribat a sentir-ne vergonya dels noms que tenien els llocs que trepitjàveu diàriament. Recordo, sent un nen, avergonyir-me de viure prop de llocs que és deien Cabanyal, Malva-rosa… Si aquesta era una llengua de segona, les coses anomenades també. Salut.

    ResponElimina
  6. No me sabia esta hitoria pró als que habeu anat gracies i un petó per representarmos a tots els que pensem igual.molt bó el relat,enhorabona.
    besets.

    ResponElimina
  7. Hi seré en esperit vicicle! amunt i endavant amb força!

    ResponElimina